MIŁOŚĆ na negatywnych wzorcach podświadomości

Toksyczna miłość to relacja łącząca dwie osoby, w której jedna z nich negatywnie wpływa na drugą, wyrządzając jej szkodę, niszcząc ją lub relację, która je łączy. Termin ten odnosi się nie tylko do uczucia, jakim darzą się dorośli, ale może być także używany w odniesieniu do relacji łączącej matkę czy ojca z dzieckiem. Częstokroć zdarza się, że miłość jednego lub obojga rodziców do ich ukochanej pociechy przybiera dla niej niebezpieczny wymiar. Trudno wskazać jednoznaczną przyczynę powstania toksycznego związku. Bywa, że rodzic przenosi uczucia z partnera na dziecko lub wskutek własnych niepowodzeń nadmiernie koncentruje się na dziecku. Toksyczna relacja między rodzicami a dzieckiem doprowadzić może nie tylko do tego, że zrujnuje łączącą ich więź, lecz również zarzutuje na przyszłe związki nadmiernie kochanego dziecka. Ciągłe koncentrowanie się na dziecku i nadmierna ingerencja w jego życie wyrządzić może wiele trudnych do naprawienia szkód. 

Źródłem toksycznej miłości w związku partnerskim może być poczucie odrzucenia wyniesione z dzieciństwa. Niedosyt ciepła i uczucia rzutuje na dorosłe życie każdego człowieka. Jednym z efektów takiego stanu rzeczy jest nieumiejętność budowania zdrowych relacji międzyludzkich i duża skłonność do toksycznego kochania drugiej osoby. Dlatego później w dorosłym życiu wiele osób stara się odbić sobie wyrządzone mu przez rodziców krzywdy. Niestety zazwyczaj ukochany takiej osoby nie jest w stanie zaspokoić jej potrzeb, co z kolei potęguje u niej uczucie emocjonalnego niedosytu, które osiąga najwyższy poziom, kiedy toksycznie kochana osoba zostaje porzucona. Patologiczne, toksyczne uczucie nabrać może zupełnie innego wyrazu i wyrządzić nam wiele przykrości. Może doprowadzić do zniszczenia osobowości bądź własnej samooceny, ale przede wszystkim do ograniczenia wolności. Sprawia zatem, że dla drugiej strony spędzanie czasu z ukochaną osobą, to nie przyjemność, lecz przykry obowiązek. Problem cywilizacji zachodniej polega na tym, że toksyczna miłość występuje w większości związków międzyludzkich. 

Korzenie Rebirthingu - Oddech Kołowy

KORZENIE REBIRTHINGU

Mahavatar Babaji

Rebirthing jest to metoda mająca swoje korzenie w kulturze indyjskiej, gdzie techniki oddechowe są nieodłączną częścią duchowych i uzdrowicielskich praktyk (Pranajama, Krija Yoga itd). Za odkrywcę rebirthingu uważa się Amerykanina Leonarda Orra, który swą metodę terapeutyczną zaczął popularyzować szerzej w 1974 roku. Leonard Orr określając rebirthing posługiwał się często źródłowym terminem maha joga, praktykę afirmacji i dźwięku - mantrowaniem, zaś sesje oddechowe ćwiczeniami pranajogi lub krijajogi. Praktykowano początkowo głównie sesje oddechowe w wodzie, sztukę afirmowania oraz nucenie mantramu Om. Leonard Orr uważał rytm oddechowy rebirthigu za najmocniejszą dla psychoterapii formę prana jogi. Według niego oddech to sekret życia i śmierci. Celem Orra jest wprowadzenie ludzi na ścieżkę duchowego oświecenia i samo-świadomości. Maha Joga to indyjski termin określający zbiór podstawowych ćwiczeń do zapoznawania się z jogą bez podejmowania inicjacji czy wtajemniczeń. Można powiedzieć, że Maha Joga, to całkiem świecka Joga dla wszystkich, a ćwiczenia pochodzą wedle kolejności z czterech wielkich systemów Jogi jak: Mantra, Hatha, Laja i Radża Joga.  Na rozwój i kształt rebirthingu najbardziej wpłynął jeden z indyjskich mędrców i filozofów, Mahawatar Babadźi. Rebirthing można uważać za świeckie wprowadzenie do jogi oddechowej o charakterze terapii psyche. Rebirthing jest z powodzeniem stosowany jako jedna z bardziej skutecznych technik psychoterapii.